Od Martina cd. Vanessy

Podszedłem bliżej, nie spuszczając dziewczyny z oka.

- Vanessa? - spytałem, przechylając głowę w prawo.

Dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi.

- Skąd znasz moje imię? - spytała.

- Coś można się dowiedzieć? - uśmiechnąłem się ironicznie.

- Może ja poznam twoje? - odpowiedziała pytaniem identycznym tonem.

- Martin - rzekłem krótko.

Podchodząc do niej, wpatrywałem się w otoczoną ciemnością akademię. Nic nie było widać, tylko zarysy budynku.

Van? Brak weny ;-;